17 Νοέμβρη 2024
… “Γιατί κανένας, κι ο πιο ανιστόρητος, δεν μπορεί να μην ξέρει ότι τα τέτοια καθεστώτα, τ’ αυταρχικά, τα πιεστικά, έχουν κακό τέλος, και πως τη στιγμή της ανατροπής τους ο σπασμός κλονίζει συθέμελα, συνεπαίρνει τα πάντα, παράνομα και νόμιμα μαζί, ένοχα και αθώα. (Άγγελος Τερζάκης, Έλεγχος της Δημοκρατικής Ιδέας)
“΄Ηταν νέοι, ήταν παιδιά” αυτοί κι αυτές που κατάφεραν ένα τέτοιο χτύπημα στο αυταρχικό, στο πιεστικό καθεστώς της δικτατορίας, ώστε να προκαλέσουν εκείνον τον σπασμό που την κλόνισε συθέμελα και οδήγησε στην κατάλυσή της.
“Ήταν νέοι, ήταν παιδιά” κι αυτοί κι αυτές οι μαθητές/τριες που καθισμένοι/ες στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου μας παρακολούθησαν μια γιορτή-φόρο τιμής και μάθημα δημοκρατίας- ώστε να μην είναι ανιστόρητοι, ώστε να μην απεμπολήσουν ποτέ ξανά “τις ελευθερίες τους, τα ευγενικότερα δικαιώματα τους, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ό,τι με τόσους αγώνες έχει κατακτηθεί στο μάκρος της Ιστορίας, με τόσο αίμα (Αγγ. Τερζάκης)”.
Η εκδήλωση, που είχε οργανωθεί από την ομάδα των Μαθηματικών του σχολείου, την κ. Μ. Τέγου, τον κ. Σ. Καλαϊτζή, τον κ. Κ. Γιαννόπουλο και τον κ. Δ. Μπίκο, κατόρθωσε μέσω μιας μεστής αλλά και άμεσης αφήγησης, αξιοποιώντας μαρτυρίες, ντοκουμέντα και τραγούδια να μας τοποθετήσει μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη. Μας επέτρεψε να αφουγκραστούμε τις πιο μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματα των φοιτητών/τριών του ‘73, να παρασυρθούμε από τον παλμό τους όταν τραγουδούσαν το “Bella Ciao”, να νιώσουμε τον τρόμο τους όταν εισέβαλαν τα τανκς. Μας έκανε από τη μια να οργιστούμε για τα γεγονότα που οδήγησαν μετέπειτα στην εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, κι από την άλλη να πανηγυρίσουμε για την ανατροπή του καθεστώτος, να φθάσουμε “δι’ ελέου και φόβου” στην κάθαρση, έχοντας προσεγγίσει τα γεγονότα μέσα από την οπτική που προσφέρει η απόσταση μισού και παραπάνω αιώνα.
Την εκδήλωση πλαισίωσε για άλλη μια φορά αριστοτεχνικά η σχολική μας χορωδία “Allegro” υπό τη διεύθυνση της μουσικού κ. Ν. Ταμπάκη, ενισχύοντας -με την ερμηνεία των επιλεγμένων τραγουδιών (“Ο Λεβέντης”, “Τα παιδιά κάτω στον κάμπο”, “Προσκύνημα”)- τη συναισθηματική μας φόρτιση και εμπλοκή στο αφηγούμενο χρονικό.
Πολλά συγχαρητήρια σ’ όλους τους συντελεστές που άοκνα εργάστηκαν για το άρτιο αυτό αποτέλεσμα!
